5 Vervolg: . In het ongewisse blijven over het lot van uw dierbare.
Elf weken lang heb ik in de lente geen enkel nieuws van mijn moeder en van de maatregelen die in het WZC gesteld zijn. Ik probeer via de site van het WZC info te vinden, maar daar vind ik alleen hoe je mondmaskers moet maken en dat Delhaize paaseitjes heeft geschonken. (Dit laatste is absoluut geen ondersteuning van de immuniteit, integendeel !). Hoe moet ik weten dat het WZC via mail en facebook communiceert, als ik geen facebook heb en nooit informatie via mail krijg. En ze voor de zoveelste keer een administratieve fout maken en een verkeerd mailadres gebruikten, waardoor ik dus wekenlang geen info heb … ? Er wordt anders ook zelden, niet of half op mijn vragen geantwoord en als er wel geantwoord wordt, vaak veel te laat na datum. Dus ik vermoed dat er nu helemaal geen ruimte meer voor is en blijf op de achtergrond. Aangezien broer en zussen na een eindeloos traject van stress in het WZC niet meer met mij communiceren, tast ik over het lot van mijn moeder 11 weken lang in het duister. Het zijn maar 11 weken … even doorzetten …
Omdat ik na een bijna twee jaar lange route van signaleren, proberen in dialoog te gaan, op zoek naar hulp meer dan 100 mails te hebben geschreven (intussen 1 november 2020 zijn er dat al rond de 150) en een inspectieverslag met 0,0 resultaat … zelf te uitgeput ben om nog voor mijn moeder op te komen … weet ik, terwijl ik door de lock down zelf van mijn sokken geblazen ben, de eerste weken geen raad wat ik nog voor mijn moeder kan doen. Maar de stress van de machteloosheid en de zorg om haar welzijn weegt zwaar op mij. Ik heb nooit buikpijn, maar sinds half maart heb ik constant buikpijn van de stress. Alle tools waarmee ik anders zelf zorgvuldig aan mijn gezondheid werk, zijn nu onmogelijk: zwemmen, concertje, museum, tentoonstelling, fasciatherapie, osteopathie, accupunctuur , sociaal contact … Er zijn ergere dingen. Het is maar buikpijn.
Het is vandaag 1 november. Hebben de heren en dames experts ooit van iatrogene zieken gehoord ? Mensen die ziek gemaakt worden door de aanpak van hun klachten en door de pathocratie waarin ze gedwongen worden te leven ?
Mijn moeder zou vandaag weer uit haar gevangenis mogen. Maar ik weet niet of dat nu daadwerkelijk het geval is. Er is geen enkel vorm van controle op. Kan ze nog met haar rolstoel rijden of is ze plat gespoten ? De directeur neemt wellicht haar lang weekend. Deze kapitein is vaker van het schip en op vakantie … Ikzelf heb te lang gewacht om hulp te zoeken voor mijn pijnlijke schouder vanwege de nu geplaatste obstakels in de zorg. Ik kan mijn arm niet opheffen, nauwelijks typen, geen autorijden … kwetsbaren beschermen ?
Einde juni kan ik voor het laatst mijn moeder bezoeken. Ik vind haar met de benen geklemd tussen de spijlen van het bed. Ik vraag per telefoon aan de klachtenbehandelaar hoe we het comfort van mijn moeder nog kunnen verhogen, want de hoofdverpleger meent dat dit probleem van geklemd geraken niet op te lossen is. Op 5 september ! krijg ik een mail, dat ze met mijn vragen niks meer kunnen. Ik zou toch nooit content zijn met de antwoorden. Dat klopt. Het WZC parkeert systematisch mijn vragen die gaan over de ontmenselijking die al voor februari 2020 aan de gang was. Dat pik ik niet. Maar deze laatste mail is de perfecte strategie om iemand compleet de mond te snoeren. Ook zonder mondmasker.